მსახიობის ბიოგრაფია, მითუმეტეს, თუ ის კინოშიც თამაშობს და თეატრშიც, ბუნებრივია, მრავალფეროვან, ერთმანეთისგან განსხვავებულ გმირებს და სახეებს აერთიანებს. ნატა მურვანიძის მიერ სცენაზე ან გადასაღებ მოედანზე შექმნილ ყველა გმირს, თავიანთი განმასხვავებელი თვისებების მიღმა, ერთი საერთო რამ - განსაკუთრებული სიძლიერე ახასიათებს. 1994 წელს "იავნანამ რა ჰქმნაში" განსახიერებული ქართველი დედის როლიდან "საშიშ დედამდე", რომლისთვისაც Asia Pacific Screen Awards-ზე საუკეთესო მსახიობი ქალის ჯილდო დაიმსახურა, ბევრი დრო გავიდა, ამ დროის განმავლობაში კი მსახიობმა ძლიერი დედებისა და ქალების სახეებთან ერთად, კაცის არაერთი როლიც მოირგო. სულ ცოტა ხნის წინ მისი მონაწილეობით ახალი ფემინისტური სპექტაკლის, "ყველაზე მაგარი გოგოების" პრემიერა გაიმართა, კიდევ უფრო ადრე შედგა ნინო ხარატიშვილის ახალი სპექტაკლის, "მსახურთა შემოდგომის" პრემიერაც, ორივე მათგანში განსახიერებული თვითირონიითა და სიძლიერით სავსე როლით კი მსახიობი მთელ დასთან ერთად იმ ყოველდღიურ და თან მუდმივ პრობლემებზე გვესაუბრება, რაზეც დღეს თანამედროვე, ნამდვილი თეატრი უნდა საუბრობდეს. 
ნატა, მოგვიყევით, როგორ დაუკავშირეთ ცხოვრება მსახიობის პროფესიას, ოჯახიდან გამომდინარე, ყველაფერი ალბათ ბუნებრივად მოხდა?
თან ბუნებრივი მოცემულობა იყო და თან - არა. როცა მშობლის სამსახურში იზრდები, მნიშვნელობა არა აქვს რა პროფესიის არის ის, თითქოს მნიშვნელოვნად არ მიგაჩნია ის რეალობა, რომელშიც ხარ, ამით ცხოვრობ და ვერ აღიქვამ, რომ სკოლის დამთავრების შემდეგ შენს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი უნდა დადგეს. მახსოვს, არ მქონია იმის განცდა, რომ რაღაც ახალი უნდა მომხდარიყო, უფრო იმიტომ მინდოდა თეატრალურში ჩაბარება, რომ ჩემი მეგობარი ზაალ ჩიქობავა აბარებდა, ისიც თეატრში გაზრდილია და იმდენად არ გვინდოდა დაშორება, გადავწყვიტეთ, ერთად ჩაგვებარებინა. შეიძლება ასეც ითქვას, რომ ბოლო წუთს გადავწყვიტე, თორემ მანამდე მამის პროფესიისკენ მიმიწევდა გული, ძალიან მიყვარდა ხატვა და ძერწვა, ვაპირებდი კიდეც სამხატვრო აკადემიაში სწავლის გაგრძელებას, მაგრამ საბოლოოდ ზალიკომ გადაწონა და ასე აღმოვჩნდი თეატრალურ უნივერსიტეტში.
გახსოვთ პირველი როლები?
თეატრში პირველი როლები საკურსო სპექტაკლებში მქონდა, მესამე კურსზე ვიყავი, როცა პირველ ფილმში გადამიღეს. მახსოვს, ძალიან კარგი პარტნიორები მყავდა: ნინელი ჭანკვეტაძე, ნანუკა ხუსკივაძე და ნინა კობერიძე. მათთან მუშაობა მაშინ ჩემთვის ძალიან დიდი პატივი და ამავე დროს დიდი სკოლა იყო. მერე კი ეს ყველაფერი მეგობრობაში გადაიზარდა, მაგრამ, როცა ჯერ კიდევ სტუდენტი ხარ და უკვე პროფესიონალ მსახიობებთან ერთად თამაშობ, ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს.
მეორე კინოროლი "იავნანამ რა ჰქმნაში" მიიღეთ, როგორ აღმოგაჩინათ ნანა ჯანელიძემ?
ნანა ჯანელიძემ ჯერ დაღესტნელი დედის როლზე დამამტკიცა. მახსოვს, მაშინ ტრანსპორტიც კი არ დადიოდა, ვირსალაძის ქუჩაზე ვცხოვრობდით და ფეხით წავედი დიღომში, მაშინდელ კინოსტუდიაში. მგონი, არ არსებობს ადამიანი, "იავნანამ რა ჰქმნა" რომ არ წაუკითხავს, მაგრამ ნანამ რომ მომიყვა სცენარი და ბოლო აბზაცი წაიკითხა, თავი ვერ შევიკავე და ცრემლები გადმომცვივდა. სახლში რომ ვბრუნდებოდი, გზაში ვფიქრობდი, ეს როგორ დამემართა, ალბათ იფიქრებს, რომ ეს ისტორია პირველად მოვისმინე. მეორედ რომ დამიბარა, გადაწყვიტა, ქართველი დედის როლზე დავემტკიცებინე, თავიდან მომიყვა, ამჯერად უფრო ქართველი დედის ხასიათის შესახებ, ბოლოში რომ მივიდა, სადაც ქეთოს გმირი "დედას" ამბობს, კიდევ ერთხელ გადმოვუშვი ცრემლები. სხვათა შორის, სწორედ ამიტომ, რადგანაც ამბავი თავისთავად ასე მოქმედებს, ზედმეტი ემოცია რომ არ გამოგვეწვია, გადავწყვიტეთ, ფილმში აღარ უნდა გვეტირა, ამიტომაცაა ეს სცენა თავიდან ბოლომდე უცრემლო. 
ამ ძალიან ცნობილი ფილმის შემდეგ როგორ წარიმართა თქვენი სამსახიობო კარიერა?
1992 წელი იყო, როგორ უნდა წარმართულიყო... ჩვენ ის თაობა ვართ, რომელზეც არასდროს არაფერი არ მოქმედებდა. არაფერი არ იცვლებოდა იმით, რასაც ვაკეთებდით, უბრალოდ ვაკეთებდით და ჩვენზე იყო პასუხისმგებლობა, რომ დარგი გადაგვერჩინა. რეალურად იქ ვიყავით, სადაც დამოუკიდებლობას ჩაეყარა საფუძველი და ამ დამოუკიდებლობის საფუძველში ჩემი თაობა აგურებს აწყობდა იმისთვის, რომ თეატრს და კინოს უბრალოდ ეარსება.
იაზრებდით მაშინ ამ პასუხისმგებლობას?
ალბათ არ ვიაზრებდით, მაგრამ მე პირადად სულ მქონდა განცდა, რომ მდინარის ერთი ნაპირიდან მეორე ნაპირზე, სადაც შემდეგი თაობა იდგა, ისე უნდა გადავსულიყავით, მათთვის უვნებლად გადაგვეცა ის, რაც წინა თაობამ დაგვიტოვა.
თქვენთვის რა არის კინოს ის მთავარი თვისება, რომელიც მას ყველაზე მეტად განასხვავებს თეატრისგან?
მახსოვს, ერთხელ მე და დათო დოიაშვილი მიხეილ თუმანიშვილთან ჩაიზე ვიყავით დაპატიჟებული - პრემიერის შემდეგ, როგორც პედაგოგმა, გადაწყვიტა, რომ უნდა დაგვლაპარაკებოდა. ჩვენც, რა თქმა უნდა, დიდი პატივით და სიხარულით მივედით. მაშინ თვითონ "ალუბლის ბაღს" დგამდა და რომ ვკითხეთ, ბატონო მიშა, იქ როგორ მიდის საქმეებიო, ასეთი რამ გვითხრა: ისინი თამაშობენ ფერს და მე ვთხოვ ელფერსო. ზუსტად ეს არის ჩემთვის კინოსა და თეატრს შორის სხვაობა. თეატრი არის ფერი, კინო არის ელფერი. მსახიობის თამაშის ფორმასა და მანერაში ზუსტად ისეთი დოზირება უნდა იყოს, როგორი განსხვავებაც ფერსა და ელფერს შორისაა.
სპექტაკლის შემდეგ შენიშვნებს ვისგან იღებდით ხოლმე?
თქვენ გგონიათ, ოდესმე დამთავრდა? ახლა უკვე შვილებიც წამომეწივნენ, რომლებიც ზუსტად იგივე სფეროში მუშაობენ.
ხშირად გაკრიტიკებთ რეჟისორი შვილი?
მაკრიტიკებს არა, უფრო ტექნიკურ შენიშვნებს მაძლევს, რომლებსაც შემდეგ ვცდილობ, რომ გამოვასწორო. ვინაიდან თვითონაც რეჟისორია, სხვა რეჟისორის ფაქტორს ყოველთვის ითვალისწინებს, ამიტომ არასდროს არ მეუბნება ისეთ რამეს, რაც რადიკალურად შემაცვლევინებს ჩემი გმირის ხასიათს.
თქვენ რას ფიქრობთ მის... ან საერთოდ თანამედროვე ქართულ თეატრზე?
დათას თეატრზე ვერ გეტყვით, რას ვფიქრობ. ყოველთვის ძალიან უცნაური გრძნობა მაქვს, სპექტაკლი რომ მთავრდება, არ ვიცი, მომეწონა თუ არა, ალბათ იმდენად ვნერვიულობ, რომ დრო მჭირდება მივხვდე და გავიაზრო, რა ვნახე. ეს ალბათ დედაშვილობის გამოა. თანამედროვე თეატრს რაც შეეხება, ძალიან კარგი აზრის ვარ, მგონია, რომ მართლა ძალიან კარგი, არაჩვეულებრივი თაობა მოდის.
თქვენ თვითონ რა გიყვართ და რა გტოვებთ დღემდე ამ პროფესიაში?
სხვა არაფრის კეთება არ ვიცი და რომ გითხრათ, ესეც ძალიან კარგად ვიცი-მეთქი, მოგატყუებთ. მაგრამ ყოველ შემთხვევაში სხვა რაღაცებთან შედარებით უკეთესად გამომდის.
წეღან თქვით, რომ გინდოდათ მხატვარი გამოსულიყავით. დღეს აღარ ხატავთ?
არა, აღარ ვხატავ. ვფიქრობ, ძალიან ნიჭიერი რომ ვყოფილიყავი, ალბათ ვერ გავჩერდებოდი და რადგან გავჩერდი და აღარ ვხატავ, ესე იგი არც ისეთი ნიჭიერი ვყოფილვარ. თუმცა ისიც ძალიან ბევრჯერ მინანია, რომ მსახიობის პროფესია ავირჩიე, პრინციპში, ყველა პრემიერამდე ან პრემიერის შემდეგ ასეა.
მაყურებელსა და მსახიობს შორის დიალოგში მთავარი აქტორი ალბათ მაინც მსახიობია, თუმცა საინტერესოა, რა ჩანს სცენიდან პარტერში. რა მნიშვნელობა აქვს მაყურებელს პირადად თქვენთვის?
მაყურებელს დიდი მნიშვნელობა აქვს მთელ ამ პროცესში, უზიარებ ისტორიის შენეულ ვერსიას, იმას, თუ როგორ გრძნობ და აღიქვამ ამბავს. ვიღაც ბოლომდე მოგყვება, ვიღაცას აბსოლუტურად აღარ აინტერესებ და ერთი სული აქვს როდის ჩაიხედავს ტელეფონში და გარეთ გავა, ან სულაც პატივს დაგდებს და არ გავა, იმიტომ რომ ხმაური არ გამოიწვიოს.
ამ ყველაფერს ამჩნევს მსახიობი?
არა, ენერგეტიკით გრძნობს. დარბაზი აბსოლუტურად ცოცხალი ორგანიზმია, რომელსაც მოთვინიერება სჭირდება. ყოველთვის გრძნობ, როცა მაყურებელი შენთანაა და მაშინ უკვე ერთად იწყებთ არსებობას, ხანდახან არ შედგება ეს კონტაქტი და ასეთ დროს ოთხით მივდივარ ხოლმე სახლში. არ მოხდა ჩვენ შორის ენერგიის გაცვლა, მე გავეცი, მაგრამ სანაცვლოდ არაფერი მიმიღია. თავისთავად ძალიან საინტერესო და ექსპერიმენტული პროცესია ეს ურთიერთობა.
თუ დაგამახსოვრდათ რომელიმე სპექტაკლი, სადაც ეს კონტაქტი განსაკუთრებული ემოციით შედგა?
როგორც წესი, ძალიან დიდი აღფრთოვანება ახლავს ხოლმე კომედიას, მაგრამ, მგონი, ეს აღფრთოვანება თვითონ ჟანრს ეკუთვნის და არა მე ან სპექტაკლს. თუ კომპლიმენტებს გულისხმობთ, ჩვენ კომპლიმენტები არა, შენიშვნები უფრო გვჭირდება.
ისე, თქვენთვის გადასაღები მოედანი უფრო კომფორტულია თუ სცენა?
გააჩნია კინოს და გააჩნია თეატრს. როდესაც გადასაღებ მოედანზე თავს კარგად ვგრძნობ, ამას არაფერი არ მირჩევნია, როდესაც თეატრში ვგრძნობ თავს კარგად, ამას არ მირჩევნია არაფერი. მაგრამ, როცა ცუდ სპექტაკლს ვაწყდები, ვხვდები, რომ ისე ძალიან არაფერი არ მეზიზღება, როგორც თეატრი. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ სპექტაკლი მართლა ცუდია, უბრალოდ, ან მე ვერ ვინტეგრირდი იმ გემოვნებაში, ან თხრობის მანერაში ვერ დავემთხვიეთ ერთმანეთს, კინოსთან მსგავსი განცდა არ მაქვს, მაინც დისტანცირებული ვარ, მაინც რაღაც მაშორებს. თეატრი არა, თუ არ მომწონს, მანადგურებს.
ანა ურუშაძის ფილმში "საშიში დედა" შესრულებულმა როლმა მნიშვნელოვანი საერთაშორისო წარმატება მოგიტანათ, რა იყო ამ გმირის შექმნის დროს მთავარი შთაგონება?
მიხეილ ჯავახიშვილის "კურდღელი". ფაქტობრივად მინდოდა, რომ ის ქალი მეთამაშა. ძალიან დიდი საზრდო მომცა ან ნაწარმოებმა; ზოგადად, ჯავახიშვილი ამ მხრივ ხშირად მეხმარება, მიყვარს ხოლმე მისი კარნახების გამოყენება.
მაინც რა გიკარნახათ ჯავახიშვილმა?
თუნდაც ჟესტები. მთელი ფილმის განმავლობაში ხელებს არ ვშლი, სულ მუშტები მაქვს შეკრული, ეს კი თითქოს ჩაკეტვისა და თავდაცვის მდგომარეობაა. კადრებში შეიძლება არ ჩანს ეს მუშტები, მაგრამ იმპულსს და შეგრძნებას მაძლევდა, რომ თითქოს თავი უნდა დამეცვა.
“ქართველი დედის” როლიდან “საშიშ დედამდე” დიდი დრო გავიდა, ბევრი რამ შეიცვალა თქვენში, როგორც მსახიობში?
როცა "იავნანაში" გადამიღეს, ამდენი შეცდომა არ მქონდა დაშვებული, ახლა ბევრად მეტი მაქვს და იმედია მომავალში კიდევ უფრო მეტს დავუშვებ. ყველა შეცდომა გააზრების საფუძველს გაძლევს და საბოლოოდ, ზუსტად შენი დაშვებული შეცდომები და მათი გამოსწორება გცვლის. ამ შეცდომების გასწორებამ, რა თქმა უნდა, მეც შემცვალა.
არ იცვლება ის, რომ ყოველთვის ძალიან საინტერესო, ძლიერი ქალის როლს ასრულებთ, როგორ ფიქრობთ, რა თვისებას ეჭიდებიან რეჟისორები თქვენში?
ცხვირს. ჩემი მონუმენტური ცხვირი არის ის, რის გამოც თვლიან, რომ ძლიერი ადამიანი უნდა ვითამაშო. შეიძლება ითქვას, რომ ჩემი კარიერა ჩემმა ცხვირმა წარმართა.
ეთანხმებით ამას?
არ ვეთანხმები, იმიტომ რომ აბსოლუტურად სხვა ადამიანი ვარ. არც ძლიერი არ ვარ და არც სერიოზული, პირიქით, ძალიან კომიკური ადამიანი ვარ, საკუთარ თავზეც ძალიან მეცინება და ყველაფერ დანარჩენზეც. არანაირად არ არის ჩემი გარეგნობა ჩემთან კავშირში, ოღონდ არ ვიცი, როგორი უნდა ვყოფილიყავი, ეგ არ მკითხოთ.
კომედიის გმირად ხომ არ ხედავთ თავს?
ვარ, ვხედავ კი არა, ნამდვილად ვარ.
ბოლო დროს ორ ძალიან საინტერესო სპექტაკლში მიიღეთ მონაწილეობა. პირველ რიგში "ყველაზე მაგარ გოგოებზე" გკითხავთ. როგორ უკავშირდება 80-იანი წლების ბრიტანული პიესა ჩვენს დღევანდელ რეალობას და თქვენთვის რა იყო მასში ყველაზე საინტერესო?
ზოგადად, ძალიან მიყვარს ბრიტანული დრამატურგია, იმიტომ რომ ყველაფერ სერიოზულს ძალიან არასერიოზულად ჰყვებიან და თვითონვე დასცინიან ამ თავიანთ სერიოზულობას. ეს ავტორი დღემდე ამოუწურავია ჩემთვის, დავამთავრეთ სპექტაკლი, მაგრამ მაინც მახსენდება რაღაცები, რაც მგონია, რომ გაგვეპარა ან ვერ მივიყვანეთ ბოლომდე. როდესაც კარგ ლიტერატურასთან გაქვს საქმე, მნიშვნელობა აღარ აქვს სადაურია ის, ადამიანი ყველგან ადამიანია, რაც უნდა მოხდეს, ერთი და იგივე ისტორიები გვემართება და ერთი და იგივე ამბები მოქმედებს ჩვენზე. ამიტომ ამ პიესისთვის სიტყვა აქტუალური ალბათ არ იქნება სწორი. ნამდვილად დასაფიქრებელი ლიტერატურაა, იმიტომ რომ ეს არის ქალი, რომელიც ფემინისტურ პიესას წერს და იმთავითვე თვითირონიით არის თავისი ფემინიზმის მიმართ განწყობილი, რაც ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. სინამდვილეში ყველა უბედურება ხომ მართლა სერიოზული სახით კეთდება.
თქვენთვის ოდესმე თუ შექმნილა თუნდაც პროფესიაში რაიმე პრობლემა სქესის ნიშნით?
არა, ამ მხრივ პრობლემები არასდროს არ მქონია, პირიქით, კაცის როლებიც კია ჩემს ბიოგრაფიაში. 
რთული იყო ამგვარი გარდასახვა?
არა, გარდასახვა არ მახასიათებს, არსად არ ვისახები. არ ვიცი როგორ ხდება, ვიცი, რომ რაღაც საქმე მაქვს იქ გასაკეთებელი. რაც ამ პროფესიაში ყველაზე მეტად მსიამოვნებს, არის ის, რომ თითქოს თამაშის დროს სხეულს ვკარგავ. ზუსტად ისე ვერ ვგრძნობ ჩემს სხეულს, როგორც წეროვანში ალუჩის ხეზე ჩამოკიდებულ სავარძელში ყავის სმისას. ყველაზე საყვარელი მომენტია ჩემთვის, როცა დრო ჩერდება - არც წარსულია და არც მომავალი, აწმყოში თუ შეიძლება რომ ვარსებობდე, არის ზუსტად ეგ მომენტი, როცა ვქრები. ასეა ჩემს საქმეშიც, როცა მე აღარ ვარ, თუმცა ამას გარდასახვა მაინც არ ჰქვია, შეიძლება მე ვარ, მაგრამ შეგრძნება მაქვს, რომ არ ვარ.
"მსახურთა შემოდგომაც" ძალიან ჰგავს ჩვენს რეალობას. მხოლოდ იზოლაციის გამო არა. ერთი საინტერესო ფრაზა დამამახსოვრდა: "ამ საზოგადოებაში მხოლოდ მაშინ გადარჩები, თუ მათნაირი გახდები, ან დაარწმუნებ, რომ ყველა მათგანზე უარესი ხარ". როგორ ახასიათებს ეს სიტყვები ჩვენს დღევანდელ საზოგადოებას?
ეს მხოლოდ დღევანდელი დღის ფრაზა არ არის, სულ ასეა, იმიტომ რომ ადამიანების უმეტესობას სინამდვილეში არ აქვს სხვისი სიკარგით აღფრთოვანების უნარი. ჩვეულებრივი ამბავია, ამით ვცხოვრობთ და ვიცხოვრებთ სულ. ალბათ დღეს ეს უფრო უსაფრთხო გზაა, მაგრამ მგონი, 100 წელიწადშიც ზუსტად ასევე იქნება.
უსაფრთხო გზა რისთვის?
A პუნქტიდან B პუნქტამდე მისასვლელად. სადღაც რომ არ ჩაიქოლო და ნაკლები წინააღმდეგობა შეგხვდეს, მაგრამ მგონი, სწორედ ეს წინააღმდეგობები სინამდვილეში გაძლიერებს და გასწავლის, როგორ არ გაბოროტდე, არ ვიცი... ეს უფრო ფიქრია, ვიდრე საკუთარი გამოცდილება. მე გამიმართლა, რომ გარშემო ისეთი ადამიანები მყავს, ვისაც აღფრთოვანების უნარი არ დაუკარგავთ. 
ამ სამი ქალის ბრძოლაში ყველაზე დამაფიქრებელი რა არის თქვენთვის?
ის, რომ არ არსებობს კარგი და უკეთესი. არც ერთია დადებითი პერსონაჟი, არც მეორე და პრინციპში - არც მესამე. არ არსებობს, რომ ვიღაც ბოროტია და ვიღაც კეთილი, ამაში დარწმუნებული ვარ, გარემოებები აგდებს ადამიანს ამა თუ იმ მდგომარეობაში, უბრალოდ ამ გარემოებების მართვა უნდა ისწავლო.
როგორ ფიქრობთ, რა უნდა შეიცვალოს თავად ამ საზოგადოებაში?
საზოგადოებაში არა, ალბათ უფრო კაცობრიობაში. ერთ მთლიანობად აღვიქვამ სამყაროს, არ ვარ საზღვრების მომხრე. დრო იცვლება, იცვლება წესები და დამოკიდებულებებიც. ამას წინათ ვკამათობდი, ერთ ადამიანზე იყო საუბარი, ამბობდნენ, მერე რა, რომ საშინელებებს აკეთებს, გენიოსიაო. მე ჯერ ადამიანს ვაფასებ და შემდეგ მის შემოქმედებას, არ შეიძლება იყო ცუდი ადამიანი და შენმა ნიჭმა გადაგარჩინოს. თავისუფალი მხოლოდ იქამდე ხარ, სანამ სხვის თავისუფლებას არ ზღუდავ. მგონია, რომ ამით იცვლება კაცობრიობა, ბევრი რამ შეიცვალა ჩემ თვალწინ და ზუსტად ასევე იცვლება ალბათ სხვაგანაც.
ხელოვნებას რა როლი აქვს ამ ცვლილების პროცესში?
ვიტყოდი, რომ ხელოვნებას და სპორტს. "ყველაზე მაგარი გოგოები" სწორედ სტადიონზე ვითამაშეთ, ძალიან დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე, როცა ცარიელ სტადიონზე აღმოვჩნდი, ვუთხარი კიდეც ადამიანს, რომელსაც ფეხბურთთან აქვს კავშირი, რომ სანამ ფეხბურთი არ დადგება ფეხზე, მანამდე იარსებებს ჩვენში თუნდაც ამგვარი პოლიტიკური პოლარიზაცია და ნარცისიზმის ჯგუფური განცდა. ეს პოლარიზაცია არ არის მხოლოდ ჩვენი ტრაგედია, ყველა დროის ყველა ადამიანს ახასიათებს, ამიტომ უნდა არსებობდეს სივრცე, სადაც ეს კუთვნილება და ენერგია დაიხარჯება. ბერძნებს ნამდვილად არ შეშლიათ, როცა ოლიმპიური თამაშები მოიგონეს.
ზოგადად როგორ ფიქრობთ, რა თემებზე უნდა ლაპარაკობდეს თანამედროვე თეატრი, უნდა ასახავდეს რეალურ პრობლემებს?
მე მგონია, რომ თეატრი უნდა ლაპარაკობდეს იმაზე, რაც არის სულ და ამავე დროს არის დღესაც. ბაბუაჩემი, კოტე მახარაძე, ამბობს თავის წიგნში, რომ თეატრი არის, ერთი მხრივ, უძველესი ქანდაკება და მეორე მხრივ, ყოველდღიური - როგორც გაზეთი. ძალიან ძველი სკულპტურა, რომელიც სულ იარსებებს და ამავე დროს გაზეთი, რომელსაც დღეს წაიკითხავ და ხვალ აღარ იქნება საინტერესო. ერთდროულად ამგვარი მუდმივობა და ყოველდღიურობა სხვას არაფერს არ ახასიათებს.
ბოლოსკენ, საკუთარი თავის გვერდიდან დანახვას და დახასიათებას შეძლებთ?
არ ვიცი, ჩვეულებრივი ადამიანი ვარ, მხოლოდ ის შემიძლია ვთქვა, რომ ძალიან მიყვარს თავისუფლება. ყოველთვის მგონია, რომ ის, რასაც ვაკეთებ, ჩემი არჩევანია, შეიძლება არც არის, თუმცა ამასაც ისე ვატრიალებ, რომ ჩემს არჩევანს ჰგავდეს.
ბევრი რამის გაკეთება დაგჭირვებიათ ამ თავისუფლებისთვის?
სხვათა შორის - არა. მეომარი არ ვარ, როცა რაღაცას ვთმობ, იმ დათმობილ სივრცეშიც მაქვს შეტანილი ჰაერი ჩემი თავისუფლებისთვის.
მომავალს როგორ გეგმავთ?
არასდროს არ ვფიქრობ, რა იქნება 16 წლის რომ ვიყავი, მაშინ კი დავილაგე ცხოვრება, როგორც ამ ასაკში წარმოუდგენიათ გოგოებს, მაგრამ მერე ცხოვრობ და ხვდები, რომ შენი დალაგებული ცხოვრება, სინამდვილეში, არცთუ ისე შენი დალაგებულია. საერთოდ, არაფერი არ დაემთხვა იმ წარმოდგენებიდან, გარდა იმისა, რომ გოგო ვიყავი, ქალი ვარ და ვიცოდი, რომ ასე იქნებოდა. პირიქით, ბევრი რამ საერთოდ არ წარმომედგინა, თუნდაც ის, რომ ასეთი შვილები მეყოლებოდა და ის აღფრთოვანება მექნებოდა მათ მიმართ, რაც ახლა მაქვს.
ავტორი: გვანცა ჩანადირი
ფოტოსესიის იდეის ავტორი: მარიამ ქორიძე
ფოტოგრაფი: ირაკლი გაბელაია
MUA: Make Up Institute
დაწერე კომენტარი