MokuMoku ექსპერიმენტული ჰიპ-ჰოპ ბენდია, რომელიც ოფიციალურად 2014 წელს ჩამოყალიბდა და დღემდე აქტიურად მუშაობს. ბენდი, რომლის წევრთა რიცხვი დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო იზრდება, მსმენელებს ჰიპ-ჰოპ მუსიკის, ფანკისა და ჯაზის მრავალფეროვან კომბინაციას სთავაზობს. ამ ეტაპზე MokuMoku-ს მუსიკა ოთხი ალბომისა და რამდენიმე სინგლისაგან შედგება.
გთავაზობთ ინტერვიუს MokuMoku-ს წევრებთან და მენეჯერთან - ტატო რუსიასთან, მიშო ელიავასა და კოკა გოგოხიასთან, რომლებიც ბენდის ჩამოყალიბების საწყის ეტაპებზე, მუსიკალურ გამოწვევებსა და სამომავლო გეგმებზე გვესაუბრებიან.
როგორ აღმოაჩინეთ ერთმანეთი?
ტატო რუსია: 2013 წელს მე და ჩემი მეგობარი ჯეი ჯაფარიძე მუსიკალურ ექსპერიმენტებში ჩავერთეთ. სამი წლის განმავლობაში MokuMoku-ს წევრები, ფაქტობრივად, მხოლოდ მე და ჯეი ვიყავით და ერთობლივი ძალებით ორი ალბომი გამოვუშვით. შემდეგ გადავწყვიტეთ, რომ ჩვენი მუსიკალური არეალი გაგვეფართოებინა და თანდათან ადამიანების შემოკრება დავიწყეთ. მაგალითად, კლავიშზე მიშო დავიმატეთ, გიტარაზე - ცოტნე და ა.შ. ჩამონათვალს აღარ გავაგრძელებ და ვიტყვი, რომ MokuMoku-ს ზრდა, პირველ რიგში, ჩვენმა ექსპერიმენტულმა მიდგომამ განაპირობა. იმ შემთხვევაში, თუ გაჩნდებოდა ინსტრუმენტის დამატების საჭიროება ან უბრალოდ იმის სურვილი, რომ მორიგი ექსპერიმენტი განგვეხორციელებინა, ყოველთვის ჩვენს მეგობრებს ვეძახდით. სხვათა შორის, ბენდის ზრდის ერთ-ერთი გამომწვევი ფაქტორი ლაივ პერფორმანსების აუცილებლობაც იყო, რადგან გვინდოდა მსმენელებისათვის მრავალფეროვანი მუსიკა ერთად შეგვეთავაზებინა. MokuMoku-ს დღევანდელ შემადგენლობაში რვა მუსიკოსია.
ამბობთ, რომ რამდენიმე წლის განმავლობაში ბენდში მხოლოდ ორნი იყავით. დღევანდელი მოცემულობით, რამდენად მარტივი ან რთულია სამუშაო პროცესი რვა ადამიანის ირგვლივ წარიმართოს?
კოკა გოგოხია: არასდროსაა მარტივი ერთდროულად რვა ადამიანთან გქონდეს ურთიერთობა. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, საქმე გვაქვს რვა დამოუკიდებელ ინდივიდთან, რომლებსაც საკუთარი განწყობა, გემოვნება და ამასთან გრაფიკი აქვთ ჩამოყალიბებული, თუმცა მიუხედავად ამ ყველაფრისა, თანამშრომლობა ძალიან მარტივად წარიმართა. მაშინ, როდესაც MokuMoku-ს მე შემოვუერთდი, ბენდში ექვსნი იყვნენ და ესეც კი რთულად მეჩვენებოდა. მართალია, ბენდის წევრთა გაზრდილი რიცხვი ხშირად დიდ რისკებსაც განაპირობებს, თუმცა ჩვენი სამუშაო პროცესი იმდენად კომფორტული და შეხმატკბილებულია, შეიძლება ითქვას, რომ MokuMoku-ს შემთხვევა ამ მხრივ ერთ-ერთი გამონაკლისია.
რას ნიშნავს სიტყვა “MokuMoku”?
ტატო რუსია: სახელწოდების ეტიმოლოგია ჩემი და ჯეის საერთო ინტერესებიდან მომდინარეობს. მაშინ, როცა 2013-2014 წლებში ბენდს ვაარსებდით, ორივე აღმოსავლეთმცოდნეობით ვიყავით დაინტერესებულნი და შესაბამისად, ბენდის სახელზე ფიქრისას აღმოსავლურ ტოპონიმურ ერთეულებზე ვფიქრობდით. საბოლოოდ შევჯერდით კორეაში მდებარე მოკუს უფსკრულზე, რომელსაც როცა “მოკუ-ს” ჩასძახებ, უკან “მოკუმოკუ-ს” ამოგძახებს.
თქვენი პირველი კონცერტი…
ტატო რუსია: რთულია ახლა ზუსტად გავიხსენო. ჩვენი პირველი კონცერტი, სავარაუდოდ, Artarea-ში შედგა. მაქსიმუმ 100 ადამიანი თუ გვესწრებოდა. მახსოვს, 25-წუთიანი პროგრამა გვქონდა, ჩვენ კიდევ ერთი საათის განმავლობაში მაინც ვუკრავდით.
როგორ მუშაობთ ალბომების კონცეფციაზე?
მიშო ელიავა: ბოლო ალბომიდან - SoulFood Society-დან გამომდინარე შეგვიძლია ვთქვათ, რომ მისი კონცეფცია მარტივად წასაკითხია. მას შემდეგ, რაც MokuMoku-ს წევრთა რიცხვი საგრძნობლად გაიზარდა და ჩვენც ლაივ ინსტრუმენტალზე გადავედით, ალბომმა ის პროცესი აირეკლა სრული სიზუსტით, ჩვენთან, სარეპეტიციოში მუშაობისას რეალურად რომ მიმდინარეობს. რაღაც დროის განმავლობაში, ასე ვთქვათ, შედარებით პრობლემური სიტუაციის პირისპირაც ვიყავით აღმოჩენილები, რადგან როცა ხალხი ჩვენს ლაივებზე მოდიოდა, გრძნობდნენ, რომ თითქოს სცენაზე სხვა მუსიკა ხვდებოდათ. ამ ალბომის გამოსვლა იმიტომაც იყო აუცილებელი, რომ მსმენელები მიმხვდარიყვნენ - დღეს უკვე სხვა მუსიკას ვაკეთებთ. მაგალითად, მას, ვისაც მხოლოდ ალბომი Black Heaven აქვს მოსმენილი და შემდეგ მოდის ჩვენს ლაივზე, შინ სულ სხვა შთაბეჭდილებით ბრუნდება. ამიტომაც ბოლო ალბომი ზუსტად ასახავს იმ პერიოდს, რომელშიც ახლა ვიმყოფებით და მგონია, რომ დღევანდელი სტილიც ბევრჯერ განიცდის ტრანსფორმაციას, ეს ბუნებრივიც იქნება. არ გვაქვს კონკრეტული ფორმულა.
ამ ბოლო ალბომის ტრეკებს შორის ჩასმული გვაქვს მობილურით ჩაწერილი ლაივ ჯემები, რაც მთლიანად კრავს ალბომის კონცეფციას. მაქსიმალურად ვეცადეთ, როცა მსმენელი ამ ალბომს მოუსმენდა, ისეთი შეგრძნება დაუფლებოდა, რომ იგი თითქოს ჩვენს შიდა პროცესს ესწრებოდა და აკვირდებოდა. ამ ალბომით მსმენელი MokuMoku-ს სივრცეში შემოვიპატიჟეთ და ვაჩვენეთ, თუ რა გზას გადის ჩვენი ტრეკები მანამ, სანამ საბოლოოდ დაიწერება.
კოკა გოგოხია: სხვათა შორის, ამ ფილერებში ისმის ერთმანეთს შორის კომუნიკაციაც, რომელთა ალბომში მოხვედრა თავიდან საერთოდ არ იყო დაგეგმილი. რეპეტიციების დროს ტელეფონით ჩანაწერებს ხშირად ვაკეთებთ, რადგან მათი დიდი ნაწილი არის ჯემი, როცა არავინ არ იცის რას დაუკრავს. ალბომზე მუშაობის პროცესში მსგავს ჩანაწერებს ასეთი ინტენსივობით იმისთვის ვაკეთებდით, რომ ბიჭებსაც მოესმინათ და უკეთ აღექვათ საინტერესო მონაკვეთები, რომლებიც შემდგომში შესაძლოა ტრეკებად განვითარებულიყო. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ჩანაწერები ტრეკებად არ ჩამოყალიბდა, მათმა კონტექსტმა იმდენად მოგვხიბლა და დაგვაინტერესა, რომ გადავწყვიტეთ ალბომში აუცილებლად შეგვეტანა. ის ფაქტი, რომ ამ შემთხვევაში კარგი ხარისხის სტუდიურ ჩანაწერთან არ გვაქვს საქმე, ვფიქრობ, ჩვენთვის მომგებიანიც კი არის. ეს ჩანაწერები იმდენად ნამდვილი, გულწრფელი და ბუნებრივია, ვთვლი, რომ ბენდის მუხტს სრულყოფილად გადმოსცემს.
ტატო რუსია: ბოლო ალბომის კონცეფციის ჩამოყალიბება ძალიან ინტუიციურ ფაქტორებთან იყო დაკავშირებული, რადგან წინა ალბომების მაგალითზე, ჩემი და ჯეის კომუნიკაცია და ის შეტყობინებები, რომელთა გავრცელებაც გვსურდა, ბევრად უფრო კონცენტრირებული იყო. შეგვეძლო, ერთად გვეფიქრა და ეს გადმოგვეცა. თუმცა მაშინ, როდესაც ბენდში რვა ადამიანი უკრავს, მათთან სხვაგვარი კომუნიკაციის ჩამოყალიბება ხდება საჭირო. ჩვენს შემთხვევაში კი დღეს ალბომის კონცეფცია უფრო პროცესით ყალიბდება, ვიდრე ჩვენი კონკრეტული ან აბსტრაქტული იდეებით შეპყრობით, თუმცა ამასაც არ გამოვრიცხავთ ხოლმე.
მიუხედავად იმისა, რომ თქვენი ბოლო ალბომი წინამორბედებისაგან სტილისტურად განსხვავებულია, რამდენად შესაძლებელია თქვენს დღევანდელ შემოქმედებაში იმ მახასიათებლების ამოკითხვა, რომლებიც წინა პერიოდის მუსიკასთან დამაკავშირებელი ელემენტებია?
ტატო რუსია: თუ წინა ალბომებისათვის დამახასიათებელ ელემენტებზე ვიმსჯელებთ და ვიტყვით - რას ვუკრავდით, მაშინ ანდერგრაუნდ ჰიპ-ჰოპი ხაზგასმით უნდა ვახსენოთ, რადგან მას ჩვენს მუსიკაში სულ შეხვდებით. მოკლედ რომ ვთქვა, ჰიპ-ჰოპის ბევრი განხრა არსებობს, ჩვენს შემთხვევაში, ტექსტებს მე ვწერ, რეალურად, ბენდის MC ვარ და წინა ალბომებზე დაფუძნებით, ალბათ, ჩემი, როგორც MC-ისა და შემსრულებლის ევოლუცია თვალსაჩინოა. მაშინ, როცა ახალ ტრეკს ვწერთ, რომლის ვოკალურ ნაწილს ხშირად მე ან ცოტნე ვასრულებთ, ვცდილობთ, რომ პირველადი მუხტი არ დაიკარგოს, ანუ ჩვენს მუსიკაში ვოკალმა ყოველთვის იარსებოს. ახალ ალბომში - SoulFood Society - უფრო მეტი ვოკალი და რეპია, ვიდრე Black Heaven-ში, სადაც მგონი, მხოლოდ ერთ ტრეკში ვრეპავ და ვერც ვიტყვით, რომ ამ ალბომებს კონკრეტული ხაზობრივი ბმა აერთიანებს, უბრალოდ, ის, რაც ძველებს ახალთან აკავშირებს, სავარაუდოდ, ისევ ლირიკაა, რომელსაც თავად ვწერ. აქ ანდერგრაუნდ ჰიპ-ჰოპის “ვაიბებს” უფრო შეხვდებით, ვიდრე თანამედროვე ჰიპ-ჰოპის ტენდენციებს, თუმცა არ გამოვრიცხავ, რომ სამომავლოდ ამასაც გამოვიყენებთ.
მიშო ელიავა: ფაქტი, რომ ბენდში MC გვყავს, ყველაზე მეტად უსვამს ხაზს იმას, რომ ჰიპ-ჰოპის მიმართულებით ვმუშაობთ. ჩვენ, როგორც ინსტრუმენტალისტები, ტატოს გარშემო ვართ შემოკრებილები და ყოველთვის მაქსიმალურად ვცდილობთ ლირიკისა და ჰიპ-ჰოპის ინტეგრირებით პროცესი საინტერესო გავხადოთ. ლაივ მუსიკა, ინსტრუმენტალი და ამას დამატებული MC შემოქმედებით პროცესს მრავალფეროვნებას სძენს. ჩვენი დღევანდელი მუსიკის შთაგონება ტატოსა და ჯეის ჰიპ-ჰოპ მუსიკის სულისკვეთებიდან მომდინარეობს, რომელიც არასოდეს გვავიწყდება, ყოველთვის დარჩება და ყველა ალბომს გაჰყვება ლაიმოტივად, თუმცა ცვლილებებიც ხშირად იჩენს თავს.
კოკა გოგოხია: უკვე თქვეს, რომ ძველ და ახალ ალბომებს შორის მსგავსებას ჰიპ-ჰოპის ხაზი განაპირობებს. რაც შეეხება განსხვავებას, დავამატებდი, რომ თუნდაც ბოლო ალბომზე დაფუძნებით, MokuMoku ლაივ პერფორმანსზე გახდა ორიენტირებული. ჩათვალეთ, რომ ალბომში შესული ტრეკები ლაივში მსგავსად იკვრება მაშინ, როცა ძველი ალბომების შემთხვევაში, ტრეკები ლაივ შესრულების პროცესში ცვლილებებს განიცდიდა. ეს განვითარების ბუნებრივი ეტაპი მგონია, საერთოდ არ გამოვრიცხავ იმასაც, რომ შემდეგ ალბომში აქცენტები “ფროდაქშენის” ნაწილზე გავამახვილოთ და საწყის ეტაპთან უფრო მეტი კავშირი დავამყაროთ.
ახალ ალბომზე უკვე მუშაობთ?
კოკა გოგოხია: ჩვენთვის ალბომზე მუშაობა ღრმად გააზრებული და გრძელვადიანი პროცესია. ამ ეტაპზე სინგლზე ვმუშაობთ, რომელსაც უახლოეს მომავალში გამოვუშვებთ.
Hako Is Alive And She Is 59 ბენდის ერთ-ერთი გამორჩეული სინგლია, რაზეც მსმენელების არაერთი დადებითი კომენტარი მეტყველებს. გვესაუბრეთ კომპოზიციაზე მუშაობის პროცესზე…
ტატო რუსია: ჩემთვის ეს კომპოზიცია ძალიან მნიშვნელოვანია. დაახლოებით, იმ პერიოდშია დაწერილი, როცა Black Heaven იწერებოდა, თუმცა ალბომში არ შედის და სინგლად არის ქცეული, რასაც თავისი მიზეზი აქვს - რეალურად, მსგავსი კომპოზიცია ჩვენ არ აქვს. ერთადერთი, რაც მას Black Heaven-თან შეიძლება აკავშირებდეს, ნოსტალგიის შეგრძნებაა, რაც ამ კომპოზიციაში ძლიერადაა აკუმულირებული. როცა უსმენენ, ჰგონიათ ხოლმე, რომ უკვე სადღაც მოსმენილი აქვთ. რეალურად, ეს სიმღერა თითქოს წარსულს გახსენებს და სენტიმენტალურობის ეფექტით გამოირჩევა. საბოლოოდ, love song გამოვიდა, რომელიც ჩვენდა მოულოდნელად, არა ჰიპ-ჰოპად, არამედ ბლუზად ჩამოყალიბდა. ის 70-იანების სემპლზეა დაფუძნებული. ვგულისხმობ ჰაკო იამასაკის Tsunawatari-ს, რომელიც ნიშნავს - “დამეხმარე”. მაშინ Hako Is Alive And She Is 59-ზე მე, ცოტნე და ჯეი ვმუშაობდით. ძალიან პირადი კომპოზიციაა, რომელიც უფრო ახლოს არის “singer-songwriter” ნიმუშთან, ვიდრე რაიმე ჰიპ-ჰოპ ტრეკთან ან იმასთან, რასაც ჩვენ დღეს ვაკეთებთ. რა თქმა უნდა, ეს სინგლი ჩვენგან ერთგვარ ექსპერიმენტს წარმოადგენდა, რადგან ჩვენი სტილიდან სრულიად ამოვარდნილია. გავიმეორებ, რომ ნოსტალგიურობით იგი Black Heaven-ს უკავშირდება, რომელიც ასევე 70-იანი მუსიკის სემპლებსა და მათ ესთეტიკას ეყრდნობა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ 21-ე საუკუნეში ბევრი მუსიკოსი უბრუნდება 50 წლის წინანდელ დაწერილ მუსიკას.
მიშო ელიავა: ჰო, ძველ მუსიკასთან დაბრუნების მოტივი განსაკუთრებით პოპულარული ბოლო პერიოდში გახდა. ტატომ და ჯეიმ კიდევ ეს “before it was cool” გააკეთეს. ეს სიმღერა ისევ ბენდის მრავალფეროვნებასა და მის სწრაფ ცვლილებებზე მეტყველებს, რაც ყოველთვის კარგი მგონია.
კოკა გოგოხია: თავიდან ამ სინგლის რამდენიმე განსხვავებული ლაივ ვერსია არსებობდა. თუმცა, ჩემთვის ყველაზე დასამახსოვრებელი 2019 წლის ჯაზ-ფესტივალის ვერსიაა, სადაც სიმღერის პირველ ნაწილს მხოლოდ ცოტნეს გიტარა და ვოკალი შეადგენდა. ძალიან ემოციური გამოვიდა.
განიცდით კონკრეტული მუსიკოსებისა და ბენდების პირდაპირ თუ ირიბ გავლენას?
მიშო ელიავა: ძალიან ბევრის. რადგანაც წეღან ვახსენეთ, რომ ბენდი ბევრი წევრისაგან შედგება, ისიც აღსანიშნავია, რომ თითოეული მათგანი სხვადასხვა მუსიკოსის გავლენით გამოირჩევა. ეს გავლენები ერთმანეთში თავისთავად ირევა და ბოლოს კოქტეილად იქცევა. რა თქმა უნდა, არსებობს ისეთი ბენდები, რომელთა მოწონებაზე ერთხმად ვთანხმდებით. მაგალითად, განსაკუთრებით გვიზიდავს არტისტი - კამალ უილიამსი. ჩვენ UK ჯაზის მოყვარულები ვართ, რომელიც დღეს ბრიტანეთში მოწინავე სცენაა, ჩვენს მსგავს მუსიკას აკეთებენ, რითაც იქაურ არტისტებთან სიახლოვეს ვგრძნობთ. ვერ ვიტყვი, რომ მათ ვბაძავთ, რადგან თუნდაც ქვეყნის კონტექსტიდან გამომდინარე, MokuMoku-ს აქაური მუხტი დაჰყვება, თუმცა რაღაც მხრივ, ვფიქრობ, რომ მაინც ვუკავშირდებით ერთმანეთს. ხშირად წარმოვიდგენ, თუ როგორ დავუკრავდით ერთად სცენაზე. ასეთი მუსიკოსი კიდევ არიან - მოზეს ბოიდი, რობერტ გლასპერი…
ტატო რუსია: 2000-იანების პოპულარული მუსიკაც შეგვიძლია ავიღოთ, თუნდაც Red Hot Chili Peppers. ბევრი რამ მოგვწონს, მათ შორის, ერთმანეთის საყვარელი არტისტებიც.
კოკა გოგოხია: აქ მთავარი ისიცაა, რომ MokuMoku-ს მუსიკოსები განსხვავებული მუსიკალური გამოცდილებით გამოირჩევიან. გარდა იმისა, რომ MokuMoku-ს წევრობამდე ისინი იყვნენ კარგი მსმენელები, რომლებსაც ფავორიტი მუსიკოსებიც ჰყავდათ, ამავდროულად, ყველას თავიანთ მუსიკალური პროექტებიც ჰქონდათ, რამაც შემდგომ ერთიანი ნაზავის სახით MokuMoku ჩამოაყალიბა.
MokuMoku ცალკეული კომპოზიციების ვიზუალურ მხარეზეც აქტიურად ზრუნავს. ბენდის განვითარების თვალსაზრისით ვიდეოკლიპებზე მუშაობას ყოველთვის მნიშვნელოვანი ინვესტიცია ხმარდება. თქვენ როგორ ავითარებთ ვიდეორგოლების კონცეფციას და რამდენად აკავშირებთ მას ტექსტის შინაარსობრივ მხარესთან?
კოკა გოგოხია: ბაზარი ყოველთვის თავის მოთხოვნებს აწესებს. თუ მუსიკოსმა კომპოზიციას ვიდეორგოლი არ დაურთო, მცირე შანსია დიდი გამოხმაურება მოჰყვეს. ყველა ჩვენი ვიდეოკლიპი გიორგი ზათიაშვილის მიერაა გადაღებული. მას აბსოლუტურ ნდობას ვუცხადებთ, რადგან MokuMoku-ს განვითარებას დაარსების დღიდანვე აკვირდება და ბენდის მუხტს ბოლომდე გრძნობს. როცა ერთმანეთს კონცეფციებზე სასაუბროდ ვხვდებით ხოლმე, პროექტებს ზუსტად ისე ხედავს და გრძნობს, როგორც თავად ჩვენ. ამგვარი დამთხვევა კი ძალიან იშვიათია. ჩვენი მხრიდან ამ პროცესში ჯეი არის ყველაზე აქტიურად ჩართული და ერთობლივი ძალებით ძალიან საინტერესო შედეგებამდე მივდივართ ხოლმე. კარგად მახსოვს მომენტი, როდესაც ტატომ Lyre-ს ტექსტი გვაჩვენა. ძალიან უცნაური იყო, რადგან ლირიკული ნაწილი თავიდან ბოლომდე ორფეოსისა და ევრიდიკეს მითზე იყო დაფუძნებული. გიორგიმ და ჯეიმ დაიწყეს ფიქრი იმაზე, თუ როგორ უნდა გადმოგვეტანა ეს ხაზი ვიდეოკლიპში, რაც თავიდან სრულიად წარმოუდგენლად გვეჩვენებოდა. ყოველ შემთხვევაში, მე ვთვლიდი ასე. შემდეგ გადავწყვიტეთ, რომ ძველი ბერძნული მითი MokuMoku-ს თანამედროვე ინტერპრეტაციით წარმოედგინა.მითის მიხედვით, ორფეოსს უყვარდა ევრიდიკე, რომელიც გველის ნაკბენით გარდაიცვალა. ამიტომაც ორფეოსმა სატრფოს მიწისქვეშეთში ჩააკითხა. ორფეოსი მხოლოდ იმ შემთხვევაში შეძლებდა ევრიდიკეს ბოლომდე გამოხსნას, თუ გასვლისას სატრფოს შეხედვის ცდუნება არ სძლევდა და უკან არ მოიხედავდა. ჩვენი ვიდეორგოლის მთავარი პერსონაჟი გოგო ორფეოსის სახეზე დაყრდნობით შეიქმნა. Lyre-ს კლიპში გოგო წინ მიდის და უკან საერთოდ არ იხედება. მთელი დრამატურგიაც იმაზეა აგებული, რომ პერსონაჟი სადღაც მიდის, მაგრამ არავინ იცის სად და რატომ არ იხედება უკან. ბოლოს, რა თქმა უნდა, Lyre-ში გოგო ორფეოსის მსგავსად, უკან იხედება, სატრფოს უმზერს და მას სამუდამოდ კარგავს. ტრეკის სახელი “ლირა” ასევე მითის გამო შეირჩა, რადგან ორფეოსი ამ ინსტრუმენტზე ისე უკრავდა, რომ ირგვლივ ყველას ნუსხავდა.
როგორ ფიქრობთ, რა განაპირობებს ფაქტს, რომ დაახლოებით 10 წელია, რაც თქვენი ბენდის მსმენელების რიცხვი უფრო და უფრო იზრდება?
მიშო ელიავა: ალბათ, ეს ყველაფერი იმითაა გამოწვეული, რომ MokuMoku-ს ქართული მუსიკალური სცენისათვის დამახასიათებელი სტილი არა აქვს…
ტატო რუსია: …რაც რეალურად არც არასდროს ყოფილა ჩვენი თვითმიზანი. როცა MokuMoku-ს შექმნის კვალდაკვალ ვიზრდებოდით, როგორც მუსიკოსები, მსგავსად ვითარდებოდნენ ჩვენი თაობის მსმენელებიც. 18-19 წლის ვიყავი, როცა მუსიკაში ექსპერიმენტების კეთება დავიწყე და ბუნებრივია, ამ პერიოდში მეც მუდმივად ვიცვლებოდი. მიუხედავად ყველაფრისა, ჩემს ცხოვრებაში არასოდეს დამდგარა მომენტი, როცა მიფიქრია, რომ წამით მაინც უნდა გავჩერებულიყავი. მაშინ, როცა მსმენელის ამპლუაში ვვითარდებოდი, გამოდიოდა, რომ ამავდროულად, ჩემი მუსიკაც წინ მიიწევდა. იგივე ეხება ჯეისაც და ბენდის დანარჩენ წევრებსაც. როცა მსმენელი ვითარდება მაშინ, როცა იგი პარალელურად მუსიკოსიცაა, შესაბამისად, მისი მუსიკაც იცვლება. სავარაუდოდ, ჩემმა შინაგანმა მუსიკოსმა და მსმენელმა იმდენად კარგად აუწყვეს ფეხი ერთმანეთს, რომ სულ ვახერხებდი ბენდში სიახლის შემოტანას, რათა არ დაგვეგდო ხარისხი და რაღაცისკენ სწრაფვა გვქონოდა. ეს ყველაფერი არა მხოლოდ მუსიკასთან, არამედ პიროვნულ ზრდასთანაც იყო დაკავშირებული. ბენდის წევრებისათვის მუსიკა უკვე პროფესიად იქცა. დღეს ეს პროცესი ჩვენთვის ბუნებრივად მიმდინარეობს, რომლის შემადგენელი კომპონენტებია ცვლილება, განვითარება, წინსვლა და ა.შ. ჩვენს მუსიკაშიც აისახება, რაც სავარაუდოდ, ბენდის აქტუალობას დღემდე განაპირობებს. არასოდეს გვჩვევია გაჩერება, ან თუნდაც ხელოვნური ჯებირების შექმნა.
კოკა გოგოხია: ცოტა პერფექციონისტებიც ვართ, ამიტომ ხარისხზე უფრო მეტ გათვლას ვაკეთებთ, ვიდრე რაოდენობაზე. შეიძლება, სხვა ბენდები “ფროდაქშენის” ნაწილში უფრო აქტიურები იყვნენ, მაგრამ ჩვენთვის მთავარი, უპირველეს ყოვლისა, ხარისხის შენარჩუნებაა.
მსმენელების შენარჩუნების მიზნით კომპრომისზე წასვლა ხშირად გიწევთ?
კოკა გოგოხია: ჯერჯერობით ვცდილობთ ყველაფერი ისე დავაბალანსოთ, რომ კომპრომისზე არ წავიდეთ. თანაც კომპრომისის ცნება რვა ადამიანისათვის შესაძლოა სულ სხვადასხვა რამეს ნიშნავდეს. იმ შემთხვევაში, თუ ყველა შევთანხმდებით, რომ ჩვენ მიერ გადადგმული კონკრეტული ნაბიჯი ბენდის განვითარებისათვის დადებითი შედეგის მომტანი შეიძლება აღმოჩნდეს, რასაც, მოდი, კომპრომისის მაგივრად ექსპერიმენტები დავარქვათ, მაშინ ამ ექსპერიმენტებისათვის ყოველთვის ღია ვიქნებით.
მიშო ელიავა: ყოველთვის 50%-50%-ზე თამაშია - პუბლიკას ან ძალიან მოეწონები, ან საერთოდ არ მოგისმენს. ყოველთვის გვირჩევნია, ისეთი პროდუქტი გავაზიაროთ, რაც თავადაც ძალიან მოგვწონს და დავაკვირდეთ, თუ რა შედეგს მოიტანს. როცა აზიარებ ისეთ შემოქმედებას, სადაც შენი გულწრფელობა მაქსიმალურად იგრძნობა და ამავდროულად, პროდუქტითაც კმაყოფილი ხარ, მაშინ რისკები გამართლებულია. ჩვენს შემთხვევაში, თუ ცდა არ გაამართლებს, უბრალოდ, შემდეგ ეტაპზე გადავალთ და მორჩა. როცა გულწრფელი არ ხარ, ამას ხალხიც მარტივად გრძნობს და აღარ გისმენენ. ამიტომაც ყოველთვის გვირჩევნია, რომ ჩვენი შემოქმედებით კმაყოფილნი, პირველ რიგში, ჩვენ ვიყოთ.
ამ გადმოსახედიდან, რომელი გამოსვლა იყო თქვენთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი?
კოკა გოგოხია: ყველაზე მნიშვნელოვანი Mad Cool ფესტივალი იყო, რომელიც მსოფლიოში ერთ-ერთი მოწინავე პლატფორმაა, მაგრამ ყველაზე კარგი გამოსვლის მაგალითად შტუტგარტის ლაივს დავასახელებდი. იქ ჩვენი მსმენელი მხოლოდ 5 ადამიანი იყო, დანარჩენები კი ორგანიზატორი პლატფორმის მიერ მოწვეულ ადამიანებს შეადგენდნენ, რომლებსაც წარმოდგენაც არ ჰქონდათ MokuMoku-ს არსებობის შესახებ. მაშინ სრულიად უცხო ადამიანებისაგან ისეთი უკუკავშირი მივიღეთ, როგორიც ხშირად ჩვენი მსმენელებისგანაც კი არ გვიგრძნია.
სამომავლო გეგმები…
კოკა გოგოხია: პირველ რიგში, ღონისძიებების სერიას ვგეგმავთ. MokuMoku Invites ერქმევა, რომლის ფარგლებში სხვადასხვა არტისტთან ვითანამშრომლებთ. ამ ღონისძიებათა სერიას ჩვენს სტუდიაში დავიწყებთ. გვინდა, რომ განსხვავებული მუსიკალური გამოცდილება შევქმნათ და ადამიანს არ დაეუფლოს ისეთი გრძნობა, რომ იგი აუცილებლად კონცერტზე მიდის. გვსურს შევქმნათ გარემო, სადაც მსმენელი პირობითად MokuMoku-ს სახლში მივა და იქ 5-6 საათის განმავლობაში დარჩება. ჯერჯერობით არ ვიცით რას დავუკრავთ, ამ ეტაპზე გარემოს დეტალებზე ვზრუნავთ, რომლის მენეჯმენტის ნაწილში ბენდის წევრები არიან ჩართული. შემდგომში გვსურს, რომ ეს ყველაფერი დიდ სცენაზე გადავიტანოთ, ამ ეტაპზე კოვიდ-რეგულაციებზე ვართ დამოკიდებული. თავიდან ადგილობრივ არტისტებთან დავიწყებთ თანამშრომლობას, შემდეგ ვეცდებით, რომ ღონისძიებაში საერთაშორისო არტისტებიც ჩაერთონ. უკვე ორი წელია ეს გეგმა გვაქვს, თუმცა პანდემიის გათვალისწინებით განხორციელება ვერ მოხერხდა. იმედს ვიტოვებთ, რომ უკვე 2022 წლისათვის ამ ინიციატივაზე მუშაობას დავიწყებთ.
ფოტო: 1. გიორგი ზათიაშვილი 2. ზუკა გეწაძე 3. კოკა გოგოხია
დაწერე კომენტარი