ცოტა ხნის წინ საგამოფენო სივრცე MAUDI-ში თავისუფალი უნივერსიტეტის ვიზუალური ხელოვნების, არქიტექტურის და დიზაინის სკოლის (VA[A]DS) გამოფენა გაიხსნა, სადაც ახალგაზრდა ქართველი ხელოვანის, ალექსანდრე ბეგლარიშვილის ნამუშევარიც იყო წარმოდგენილი. ალექსანდრეს შემოქმედებისთვის თავისუფალი, აბსტრაქტული ფორმები და მრავალფეროვანი მასალებია დამახასიათებელი. მისი გამოცდილება და ყოველდღიური ურთიერთობები ხშირად პირდაპირ ითარგმნება მის ნამუშევრებში, რაც მის შემოქმედებას უფრო პირადსა და ავთენტურს ხდის.
ჟურნალ Hammock-ისა და VAADS-ის თანამშრომლობის ფარგლებში გთავაზობთ ინტერვიუს ახალგაზრდა ქართველ ხელოვან ალექსანდრე ბეგლარიშვილთან, რომელიც საკუთარი შემოქმედებისა და მუშაობის პროცესის შესახებ გვიყვება.
ალექსანდრე, როდის და როგორ დაინტერესდი ხელოვნებით?
ალბათ ბავშვობიდან. ხშირად ვმუშაობდი ხეზე, თიხაზე და ძალიან მიყვარდა რაღაცების ხელით კეთება. თან ისეთ სკოლაში დავდიოდი, სადაც ამ ყველაფრის საშუალება მქონდა, თუმცა ჩემს ამ სურვილს თუ მოთხოვნილებას არასდროს ვუკავშირებდი ხელოვნებას. VA[A]DS-შიც შემთხვევთ მოვხვდი, ახალი ჩამოსული ვიყავი ამერიკიდან და არსად ჩაბარებას არ ვაპირებდი, თუმცა რატომღაც მაინც ვცადე ბედი და პორტფოლიოც გავაგზავნე. თავდაპირველად მეგონა, რომ დიზაინის მიმართულებით განვვითარდებოდი, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ფერწერაა ის, სადაც საკუთარი თავი დავინახე.
შენი პირველი ნამუშევარი თუ გახსოვს…
ჩემი პირველი ნამუშევარი ერთი წლის რომ ვიყავი, მაშინ შევქმენი. მახსოვს, დედაჩემმა პატარა ზომის დაფა და პასტელები მომიტანა. დღესაც ძალიან მომწონს ეს ნამუშევარი, ფერები საკმაოდ ქაოსურადაა განაწილებული, კომპოზიცია კი აბსტრაქტულია. მგონია, რომ ეს ნამუშევარი სხვანაირად გულწრფელი და ინსტინქტურია და ახლა უფრო დიდი დრო დამჭირდება უკან დასაბრუნებლად.
რა არის შენი შთაგონების წყარო?
ხალხთან ინტერაქცია და პირადი გამოცდილებები ხშირად ყველაზე დიდ შემოქმედებით მუხტს მაძლევს. ასე კონცეფციაზე განყენებულად არასდროს ვმუშაობ.
ბევრ მედიუმში მუშაობ - ფერწერა, ობიექტები, ქსოვილები - რომელ მასალაში გრძნობ თავს ყველაზე კომფორტულად?
ხშირად ნამუშევრის მიხედვით ვარჩევ მასალას. ერთადერთი აბრეშუმია ის მედიუმი, რომელთანაც განსაკუთრებული დამოკიდებულება მაქვს. მგონია, რომ ჩემი ცხოვრების ყველა ეტაპზე მაინც გამოვიყენებ, რადგან საკმაოდ სახეცვალებადი მასალაა. Silk 19 სწორედ აბრეშუმით შექმნილი სერიაა, რომელიც სურათებზე უკან დატანილი ბეჭდებისა და წარწერების ერთგვარი გაცოცხლების მცდელობა იყო. სულ მომწონდა ის წარწერები, რომლებსაც ადამიანები ფოტოებზე სამახსოვროდ აწერდნენ ხოლმე და ყოველთვის დრამატულად აღვიქვამდი იმ ფაქტს, რომ ისინი იკარგებოდა. აბრეშუმი კი ის მასალა გამოდგა, რომელიც ამ შეგრძნებების რეპრეზენტაციის საშუალებას მომცემდა. 
My Family lived in finest fabrics - ამ სერიის შესახებ რომ მოგვიყვე უფრო ვრცლად, რა იყო შენი შთაგონების წყარო მასზე მუშაობისას?
ეს ერთ-ერთი პირველი სერიაა, რომელზე მუშაობაც VA[A]DS-ში ჩაბარების შემდეგ დავიწყე. სულ მიყვარდა ოჯახის ძველი ფოტოების ძებნა და კვლევა. ამ მომენტს იმ ფაქტს ვუკავშირებ, რომ მე ჩემს ბებიებსა თუ ბაბუებს არ ვიცნობდი, ამიტომაც სულ ვეძებდი მათ სურათებს და შემდეგ რაღაც ისტორიებსაც ვიგონებდი. My Family lived in finest fabrics ნაპოვნი და ჩემი ოჯახის ფოტოებით შექმნილი სერიაა, რომელიც გამოგონილი თუ ნამდვილი ისტორიების რომანტიზებას წარმოადგენს. ჩემი ფანტაზიით შექმნილი იმ ნარატივებითაა სავსე, რომელიც ჩვენ უკან დგას და რეალურად ზუსტად არასდროს ვიცით, საიდან მოვდივართ.
When I’m calm and well-protected I think of you with nothing on - ასე ერქვა შენს ნამუშევარს, რომელიც Window Project-ის ჯგუფურ გამოფენაში ვიხილეთ. მის შესახებ რომ მოგვიყვე უფრო ვრცლად…
ეს ალბათ ერთადერთი ნამუშევარია, რომელიც თავდაპირველი სკეტჩების მიხედვით შევქმენი და პროცესში კონკრეტულ გეგმას მივყვებოდი. ნამუშევრის თემა დაცულ, უსაფრთხო სივრცეს ეხმიანება. შეიძლება ინსტინქტურად ისეც ხდება, რომ რაზეც ვმუშაობ, იმის დანაკლისი მაქვს და შევსების სურვილი მიჩნდება. ეს ნამუშევარი მასალებითაც მრავალფეროვანია, საკმაოდ აბსტრაქტულია და არ არის ჩაკეტილი, რადგან რეალურ დაცულობას არ გულისხმობს, არამედ მენტალურ უსაფრთხოებას.
არსებობს თუ არა კონკრეტული თემები, რომლებსაც ხშირად უბრუნდები?
მგონია, რომ ჩემი პირადი გამოცდილება ხშირად პირდაპირ ითარგმნება ნამუშევრებში, ფილტრაციას ნაკლებად გადის, უბრალოდ პროცესში მუშავდება. ეს ვიზუალიზაცია მეც მეხმარება სხვადასხვა სიტუაციის გაანალიზებაში და პირიქით, ნამუშევარსაც ეხმარება, რაც გარკვეულ წრეს ქმნის. 
რა ტიპის გამოცდილება იყო სახელოსნოს გარეშე, სახლში მუშაობა და რამდენად შეუძლია ამ გამოცდილებას თანამედროვე ხელოვანზე პოზიტიური გავლენის მოხდენა?
იზოლაციის პერიოდში ბაკურიანში წავედი, თითქმის მარტო ვიყავი და რატომღაც ვერ ვმუშაობდი. თუმცა ბევრი ხეტიალის შემდეგ აღმოვაჩინე ჭაობის მსგავსი ტერიტორია, რომლის გაყინულ წყალზეც სხვადასხვა ტექსტების თუ ფრაზების წერა დავიწყე. საერთოდ სხვანაირი იყო სახელოსნოს გარეშე მუშაობა, აქამდე თუ სისტემა მქონდა როგორ უნდა მემუშავა, იმ პერიოდში უცებ უამრავი დრო და თავისუფლება გაჩნდა და მეც ჩემს თავს იმის გასაქანი მივეცი, რომ ამ პროცესს ინსტინქტურად მივყოლოდი. 
როგორ ფიქრობ, რამდენად არის ან უნდა იყოს ხელოვნება პოლიტიკური?
რაღაც მომენტში ჩემი ნამუშევარიც შეიძლება პოლიტიკურ ჭრილში განიხილო. მგონია, რომ ჯანსაღია, როდესაც ნამუშევარი მსგავს უკურეაქციას იწვევს, თუმცა ხელოვნურად მიზნის დასახვა, რომ აუცილებლად რაიმე გლობალური პოლიტიკური საკითხი და გზავნილი წამოწიო ნამუშევარში და ეპატაჟური გახადო, ჩემში არაგულწრფელობის განცდას იწვევს. 
ბოლოს შენი ნამუშევარი MAUDI-ში ვიხილეთ, რომელიც თითქოს იზოლაციაში შექმნილი ნამუშევრის გაგრძელებაა…
ბაკურიანში შექმნილი სერიის შთაგონებით ვიმუშავე სწორედ ამ ნამუშევარზე, რომელიც ორ სუბიექტს შორის ფიზიკური სივრცის გაქრობასა და დაკარგვის თემას ეხმიანება. ბაკურიანიდან ჩამოტანილი დიდი მორი შუაზე გავყავი, რათა ეს დისტანცია უფრო კარგად წარმომედგინა. მასალებიც ძალიან ბუნებრივია, ყვითელი ფერი ერთ-ერთი სანელებლის გამოყენებით შეიქმნა, წითელი კი - ადამიანის სისხლით არის დაფერილი. მინდოდა ყურადღება იმ პირველი მომენტის დრამატულობაზე გამემახვილებინა, რასაც ორ სუბიექტს შორის სივრცის დაკარგვა იწვევს.
ახლა რა მიმართულებით ვითარდება შენი შემოქმედება?
ახლა შედარებით მასშტაბურ ნამუშევარზე ვმუშაობ, რომელიც მინდა, რომ საჯარო სივრცეში წარმოვადგინო. არ ვიცი რამდენად გამოვა, თუმცა აქტიურად ვარ ჩართული. გეგმები ნაკლებად მაქვს, ეტაპ-ეტაპ მივდივარ. ბოლოს, რომ გადავხედე ჩემს ნამუშევრებს, მივხვდი, რომ ისინი ჩემი ცხოვრების შესაბამისად - ქრონოლოგიურად, სტადიებად დალაგდა, რაც ძალიან მომწონს.
დაწერე კომენტარი